Forum Abre Los Ojos

Abre Los Ojos

Gabriel García Márquez (ur. 6 marca 1928 Aracataca w Kolumbii) – kolumbijski powieściopisarz, dziennikarz. Marquez jest często uważany za jednego z najwybitniejszych pisarzy xx wieku, przedstawiciel realizmu magicznego a także laureat Nagrody Nobla (1982). Na jego
twórczość składa się wiele pozycji, przy czym światową sławę zawdzięcza powieści "Sto lat samotności"

Więcei informacji pod adresem:

[link widoczny dla zalogowanych] - strona o twórczości autora(pl)
[link widoczny dla zalogowanych] - oficjalna strona pisarza(en)
[link widoczny dla zalogowanych] - strona o pisarzu(pl)

Abre Los Ojos

Biografia

Początki

Gabriel Jose García Márquez (Gabo) ur. 6 marca 1928r. w Aracataca w południowej Kolumbii.

Marquez jest często uważany za jednego z najwybitniejszych, a na pewno za jednego z najbardziej znanych pisarzy realizmu magicznego.

García Márquez rozpoczął karierę jako dziennikarz w prasie lokalnej w gazetach El Heraldo z miasta Barranquilla oraz El Universal wydawanej w Cartagenie. Później przeniósł się do Bogoty, gdzie rozpoczął pracę jako reporter w kolumbijskim dzienniku El Espectador; pracował m.in. w charakterze korespondenta zagranicznego piszącego z Rzymu, Paryża, Barcelony, Caracas oraz Nowego Jorku.

Pisarz

Pierwsze jego większe dzieło, powieść Szarańcza powstała w 1955 r. Marquez zdobył popularność cyklem reportaży, pt. Opowieść rozbitka (hiszp. Relato de un náufrago), publikowanych w 1955 r. na łamach pisma El Espectador. Powieść została wydana w formie książkowej w roku 1970.

Najbardziej znaną powieścią Marqueza jest Sto lat samotności (Cien años de soledad), która ukazała się w 1967 r. Utwór ten przedstawiając sagę rodu Buendia z zagubionej gdzieś na południowoamerykańskich bezdrożach wioski Macondo, jest jednocześnie swoistą syntezą dziejów całego kontynentu. Powieść okrzyknięto "najważniejszym dziełem literatury hiszpańskojęzycznej od czasów Don Kichota" (Pablo Neruda), natomiast jej specyficzny styl nazwano "realizmem magicznym".

W 1982 r. Marquez został laureatem Nagrody Nobla w dziedzinie literatury. W uzasadnieniu napisano, iż nagrodę otrzymał za "powieści i opowiadania, w których fantazja i realizm łączą się w złożony świat poezji, odzwierciedlającej życie i konflikty całego kontynentu".

Pogarszający się stan zdrowia, a przede wszystkim wykryta u pisarza w 1999 r. choroba nowotworowa (peruwiański dziennik La Republica informował nawet mylnie o śmierci pisarza w 2000 r.) skłoniła Marqueza do rozpoczęcia spisywania własnych wspomnień. W 2002 r. Marquez opublikował książkę Żyć, żeby opowiadać o tym (Vivir para contarla), będącą pierwszą częścią autobiograficznego cyklu zamierzonego na trzy tomy.

W 2004 r. ukazała się ostatnia jak dotąd powieść pisarza – Rzecz o mych smutnych dziwkach (Memoria de mis putas tristes).

Gabriel García Márquez znany jest ze swej przyjaźni z kubańskim dyktatorem Fidelem Castro. Wcześniej, przede wszystkim w latach sześćdziesiątych i siedemdziesiątych, sympatyzował z grupami rewolucjonistów działającymi w różnych krajach Ameryki Łacińskiej. Członkowie rządu kolumbijskiego zarzucali pisarzowi aktywne wspieranie grup partyzantów takich jak FARC i ELN, jednak nie znaleziono dowodów potwierdzających takie działania Márqueza. Pisarz wielokrotnie wypowiadał się krytycznie na temat polityki władz kolumbijskich, a kilkakrotnie uczestniczył jako mediator w rozmowach prowadzonych pomiędzy legalnymi władzami Kolumbii i bojownikami.

Rodrigo Garcia – syn Márqueza – jest znanym reżyserem telewizyjnym i filmowym.

Dzieła

1947 – Trzecia odmowa (Ojos de perro azul)
1955 – Szarańcza (La hojarasca)
1961 – Nie ma kto pisać do pułkownika (El coronel no tiene quien le escriba)
1962 – Pogrzeb Mama Grande (Los funerales de la Mamá Grande)
1967 – Sto lat samotności (Cien años de soledad)
1970 – Opowieść rozbitka (Relato de un náufrago)
1975 – Jesień patriarchy (El otoño del patriarca)
1981 – Kronika zapowiedzianej śmierci (Crónica de una muerte anunciada)
1985 – Miłość w czasach zarazy (El amor en los tiempos del cólera)
1989 – Generał w labiryncie (El general en su laberinto)
1992 – Dziwni pielgrzymowie (Doce cuentos peregrinos)
1994 – O miłości i innych demonach (Del amor y otros demonios)
1996 – Raport z pewnego porwania (Noticia de un secuestro)
2002 – Żyć, żeby opowiadać o tym (Vivir para contarla)
2004 – Rzecz o mych smutnych dziwkach (Memoria de mis putas tristes)